خیلی حیف شد ، خیلی. ولی خب یه عده ای که نباید ، از ادمای دنیای واقعی پاشون به اینجا باز شده و TT

مجبوریم منتقل کنیمشTT

اینجا هنوز متنامو میذارم؟ نمیدونم.. ولی میدونم که بیشتر تو اون یکی وبلاگمم. پس ، لطفا اگه میخواین وبلاگمو داشته باشین خصوصی یه کامنت بهت بدین(":

مرسی که این کلیسا رو تا اینجا باهم ساختیم(":

دوست داشتنت در وجودم ، طبیعی تر از زرد شدن برگها در پاییز‌است. در سرشتم تنیده شده و چون ماهی که برون از آب نفس کشیدنش ممکن نیست ؛ بدون فکرت وجود نخواهم داشت. تو روشن تر از خورشید ، هر صبح در من طلوع میکنی و پیش از نور مآه ، این فکر توست که شب هایم را روشن می‌دارد. موهایت ، دستهایت ، چشمهایت به هنگام خندیدن ، پلک های ظریف و مژه های خمیده ات ؛ تو ، تو.. و تو... 
و چطور.. چطور وقتی این چنین با هر لحظه زندگی‌م آمیخته ای ، در من این توانایی را میبینی که دوستت نداشته باشم؟ چطور میتوانی چنین فکر کنی.. وقتی در هر حالت به زیبایی الهه ی خورشید میدرخشی و قلبم را ، هرلحظه بیش از پیش روشن و گرم و گرم و گرم تر میکنی...

فقط ، تا ابد ،میلیون ها بار دوستت دارم ، تو از چرخ آور ترین ها میمونی.

تو زیادی کمکم کردی ، بیشتر از چیزی که لیاقتم بود بهم لطف داشتی و لعنت بهت! چطور انقدر دوست داشتنی بودی و یهو گذاشتی رفتی؟ فقط کاش میتونستم یه بار دیگه بیام و دازای صفت صدات کنم و تو بخندی. 

کاش بغلت میکردم.

کور خوندی! دلم برات تنگ نمیشه و برات گریه نمیکنم! اصلا! 

من برات گریه نمیکنم. من به کامنتات زل نمیزنم.

نه.

:)