تو از مجازی میری؛
ولی من واقعی تنها میشم:)...
dancing with your ghost:))))
هنگام خواندن متن پلی شود.
میگن نباید وابسته بشی...
اما مگه میشه نشد؟
حتی اگه فکر میکنی وابسته نشدی تو بازم وابسته شدی...
و اینو فقط وقتی میفهمی که شخص مورد نظرت دیگه پیشت نباشه.
مشترک مورد نظر شما در دسترس نمیباشد.
میدونین بد تر از اینکه دوستت توی مدرسه باهات قهر کنه و جوابتو نده چیه؟
اینه که دوست مجازی‌ت بذاره بره.
آره...صد برابر بدتره!
وقتی یک دوست مجازی آفلاین میشه...مثل اینه که یک صدف بیوفته تو عمق اقیانوس.
دیگه پیدا نمیشه.
و تو میمونی و افکار مزخرفت...
حالش خوبه؟ زندست؟ خوشحاله؟ منو یادشه؟ قراره برگرده؟ بازم باهاش حرف میزنم؟
وحشتناکه. خیلی بیشتر از چیزی که تصورشو بکنین.
و میدونین چیه که دردناک ترش میکنه؟
داری توی پنلت میچرخی...چشمت میوفته به کامنتاش:)
میری توی بخش وبلاگ هایی که دنبال میکنم؛ چشمت میوفته به ستاره ی خاموشش:)
داری توی وبلاگای مختلف میگردی...چشمت میوفته به کامنتاش...
میدونین چیه؟ بقول موچی...
من اصلا هم به اون کامنتا زل نمیزنم:)
ولی خب...نظر من که مهم نیست. هست؟
هرکسی حق انتخاب داره که یه جایی رو ترک کنه.و من حق ندارم بگم:وای خواهش میکنم بیان رو ترک نکن
ولی خب...
اون حس غریبی که بعد از رفتنه کسی که حتی کوچیکترین ارتباطی باهاش داشتم بهم دست میده...
از بد تر تر تر ترین حس های دنیاست.
بقول موچی...
اگه میخواین یه روزی بدون خبر یا با خبر بذارین برین و تموم راه های ارتباطی رو ببندین؛
با من دوست نشین.)
دلم برای همه اونایی که رفتن یک دنیا تنگ شده...خیلی خیلی خیلی:")
اگه یه روزی برگشتین و این پستو دیدین.
بدونین خیلی دوستتون دارم...خییییلی:)
