لعنت...

لعنت به چشمهایت؛

کهکشان پوچی که قلبم را در خود غرق کرده است...

و لعنت به قلبم؛

که برای دو حفره ی بدون هیچ عشقی..

بار ها مرده و زنده شده ‌است.

_{داستانی که به پایان نرسید.}

_{میتسوری.}

این یکی کاری نمیکنه..

_:چرا فکر میکنی عاشقشی..؟

+:چون اون حالمو خوب میکنه‌.. و باعث میشه دلم بخواد زندگی کنم...

_:خیلیا کاری میکنن که دلت بخواد به زندگی ادامه بدی و لبخند بزنی!

+:اره..ولی خب این یکی کاری نمیکنه. این یکی فقط نفس میکشه.. فقط زندگیشو میکنه..ولی فقط با همین وجود داشتنش حالمو خوب میکنه. :)

دوری..

چنان دل را به تو دادم

که هرگز من نفهمیدم

که تو دوری

و من دورم

و این دوری پر از دوریست...

:)

شاید عشق‌..؟

شاید عشق یعنی همین‌که

وقتی توی خوابم بغلت میکنم

 توی واقعیت اروم میشم :)

_{*تحت تاثیر خواب های چرخ اورش}

باد گفت..

باد گفت:این احمقانه‌ست! من دلم نمیخواد فقط بچرخم و بچرخم و بچرخم! من دلم نمیخواد فقط سرد باشم و سرد کنم و سرد کنم! من میخوام ادم باشم!
خدا نگاهش کرد. لبخندی زد و گفت:اون رو میبینی؟
من را نشان داد.
باد سرش را تکان داد:میبینمش.
خدا گفت:اون آرزو داره جای تو باشه...
باد تعجب کرد:اخه چرا؟ ادم بودن که خیلی بهتره.
خدا خندید. افکار باد کوچک بود.
گفت:ادم ها حاضرن سرگردون بچرخن،بچرخن،بچرخن. دیوونه وار سرد باشن،سرد کنن،سرد کنن. ولی لابه لای موهای عشقشون برقصن،برقصن،برقصن...

تورو انتخاب میکنم:)

ولی اگه از من بپرسن هزاران سال زندگی اشرافی یا، یک ثانیه؛ فقط یک ثانیه با تو بودن و بعدش مردن؟

من تورو انتخاب میکنم.

حالا که فاصله داریم..

چرت و پرت هایی از طرف یک کشیش خسته که بهتر است به انها اهمیت ندهید:)

~بشدت پیشنهادی~

(:you are my little flower

____________________________________________________

پشت این دیوار های شیشه ای میشینم و بهت نگاه میکنم.

تو لبخند میزنی،

دستهاتو تکون میدی،

زیر لب آهنگ مورد علاقه م رو زمزمه میکنی 

و روزمره ترین کارهات رو انجام میدی.

موهای حالت دارن روی پیشونیت رو پوشونده؛

میدونی عزیزم...اون موها نقطه ضعف منن

دستت رو زیر چونت میذاری و نیم رخ بی نقصت رو به رخ میکشی

دستم رو از پشت شیشه ها روی صورتت میکشم...

تو ...از جنس نور ماهی.

ادامه مطلب

کاش برنگرده...

انگشتاشو روی کلاویه ها کشید.
چشمام به موهاش بود که چطور توی باد میرقصیدن.
نور خورشید روی صورتش افتاده بود. اون سه لاخ از مژه هاش که سفید بودن زیر نور خودنمایی میکردن.
دخترک همیشه عاشق پیانو بود. من هم عاشق این بودم که گوشم رو به دیوار مشترک خونه م و خونه ش بچسبونم و به جادویی که مینواخت گوش بدم.
یک ماه و بیست و سه روز از اخرین باری که صدای کلاویه هارو شنیدم میگذشت.
گفتم:چرا نمیزنی؟
گفت:نمیخوام رد انگشتهاشو پاک کنم.یک ماه و بیست و سه روز پیش اون اینجا بود و انگشتاش روی این کلاویه ها میرقصیدن.نمیخوام رد انگشتهاشو پاک کنم
گفتم:پس همین بود...
پرسید:چی؟
گفتم:آخرین اهنگی که از این پیانو شنیدم...غمش فرق داشت.
لبخند تلخی زد و اشکهاش رو قبل اینکه روی گونه هاش غلط بزنن با دستش پاک کرد.
گفت:بنظرت برمیگرده؟
گفتم:نمیدونم.
گفت:کاش هیچ وقت برنگرده.
پرسیدم:مگه دوسش نداشتی؟
گفت:ولی اون اونو دوست داشت.کاش تا ابد پیش اون باشه. کاش هیچ وقت برنگرده.
لبخندی زد و اضافه کرد:کاش هیچ وقت حسی که الان دارم رو نداشته باشه...

به پرده ی کرم رنگی که توی باد میرقصید چشم دوختم و توی دلم به این فکر کردم که عشق یعنی همین؟....جای نفرین دعاش کنی و آرزوی خوشبختی‌ش کنار یکی دیگه رو داشته باشی؟...

صدای گرفته ی دخترک جوابم رو داد:امیدوارم تولدش رو سالیان سال کنار عشقش جشن بگیره و خوش بگذرونه

لبخند زدم. عشق همین بود.

 

پ.ن:دیوونه شدم توجهی نکنین.

رایحه ی وانیل~

قهوه ی سرد شده ام را به زور قورت دادم.
هوا ابری نبود اما باد سردی میامد و شمشاد های جلوی مغازه را میرقصاند.
پشت پیشخوان نشستم و به عکس جولیا خیره شدم...لبخندش باعث شد لبخند بزنم.
چشمم به کتاب شاهین مالت افتاد. هفته ی گذشته دخترک آن را توی مغازه جا گذاشته بود...
وقتی یاد این افتادم که چطور چشمهایش پر از اشک شد و از مغازه بیرون رفت لبخندم محو شد.
با خودم فکر کردم نکند دیگر ان جادویی که باعث میشد مردم با من درد و دل کنند از بین رفته باشد؟ 
چرا دخترک آنطور پریشان بود و حتی یک کلمه هم حرفی نزد؟ عادت داشتم به درد و دل های صادقانه اش گوش بدهم...
به همه گوش میدادم.
فکر کردم که توی یک ماه و نیم گذشته چقدر عوض شده بود.
اهی کشیدم و بلند شدم تا بروم به گل ها آب بدهم که صدای جیر جیر در کهنه ی مغازه بلند شد.
با دیدن چهره ی آشنای سرگرد چنان لبخندی زدم که خودش هم تعجب کرد.
صورتش آن جذبه ی همیشگی را داشت. همان اخم، همان پالتو و همان مدل مو.
اما...این بار چیزی فرق داشت
چنان غمی توی چشمهایش بود که امواج منفی آن را حس میکردم.
بدون هیچ لحنی گفت:کیک...توت فرنگی وانیلی داری پیر مرد؟
لبخند زدم. از اینکه پیر مرد صدایم میکرد خوشم میامد.
گفتم:البته! همین دو ساعت پیش رسیده!
یکی از کیک هارا برداشتم و مشغول بسته بندی شدم.
سرگردِ اخمو رفت سمت قفسه شمع ها و نگاهی به شمع های عطری و طرح دار گوناگون روی قفسه انداخت و لبخند عجیبی زد. از همان لبخند هایی که هفته ی پیش دخترک تحویلم داده بود. همانقدر محو...همانقدر غریب.
کیک را روی پیشخوان گذاشتم.
برای اینکه به خودش بیاید عمدا سرفه کردم.
سرگرد یکی از شمع های عطری را برداشت و بویید؛ رایحه وانیل.
بعد به طرفم امد و ان را هم روی پیشخوان گذاشت.
چشمم به شاهین مالت افتاد و گفتم:اوه! جناب...این کتاب
شاهین مالت را به او دادم:این رو میشه بدین به ...
سرگرد نگاهش کرد و وسط حرفم گفت:اون بچه...
گفتم:آه دقیقا‌.هفته ی قبل اینو جا گذاشت...
سرگرد اخم ریزی کرد:معمولا خودش رو جا میذاشت ولی کتابشو نه.
گفتم:درسته‌. فکر کنم رو به راه نبود.
سرگرد سرش را تکان داد و کتاب را از من گرفت‌.
انگشت هایش را روی آن کشید و لبخند محوی زد‌.‌..
دیگر هیچ حرفی نزدیم. نه من و نه او

سرگرد رفت و من به غم توی چشمها و لبخند عجیب غریبش فکر کردم...
به اینکه جادوی درد و دل از بین رفته بود یا اینکه درد ها بزرگ تر از آن شده بودند که بشود به زبانشان آورد...؟

ادامه مطلب

به لطف اون:)

a love story 

Edordo fainello

.

~ Farhan

‌هوا سرد و ابری بود. اما خبری از بارون و برف نبود...
آسمون یه بغض نترکیده داشت که باعث میشد صاعقه ها از دل ابرها نعره بکشن و داد بزنن...
اما بغضش نمیترکید.
بارونی بلند و کرم رنگم رو برداشتم و روی لباس سفید ساده م پوشیدم.
چکمه هام رو پام کردم و از ساختمون رفتم بیرون.
رنگ آسمون بدجوری گرفته بود...نمیشد تشخیص داد صبحه یا غروبه.
قدم زدن طولانی من به قنادی کهنه ی والر ختم میشد. 
وقتی رسیدم و در رو باز کردم قیافه ی پیرمرد شاد و خندون باعث شد لبخند کم رنگی بزنم.
خیلی وقت بود که دیگه از اون لبخند همیشگی ها نمیزدم...ازونایی که چشمام بسته میشد
پیر مرد پرسید:رو به راهی؟ انگار چیزی شده؟
اخرین باری که من رو دیده بود؛ یک ماه و سیزده روز قبل اینطوری نبودم.
یک ماه و سیزده روز قبل هودی های رنگی میپوشیدم، لبخند خرگوشی میزدم و موهام رو با کش های فسفری میبستم.
یک ماه و سیزده روز پیش هنوز بزرگ نشده بودم.
الان بزرگ شدم. الان خیلی چیزارو فهمیدم...به لطف اون
سی ثانیه طول کشید تا به خودم اومدم و گفتم:آه...آره من خوبم!
اون سی ثانیه رو صرف زور زدن کردم...برای اینکه بتونم "من خوبم" که یک دروغ محض بود رو طبیعی ادا کنم.
آخرش هم صورتم کج و کوله شد و صدام لرزید‌.
من خوب نبودم.
پیر مرد گفت:خب...اومدی سری بزنی یا خریدی چیزی داری؟
دلم بابت لبخند هایی که به من میزد سوخت...قبلا چقدر لبخندهاش رو دوست داشتم.
گفتم:خب...هردو
نشستم پشت میز و کتابم رو در اوردم
پرسید:اینجا و کتاب خوندن؟ کتابفروشی ای که پاتوقت بود چی؟
راستش رو بخواین میخواستم حقیقت رو بگم. بگم که اونجا؛ در لابه لای اون قفسه ها کلمات و لبخند هایی گم شده ن که هنوزم اونجا سرگردونن...
میخواستم بگم که اگه برم اونجا دیگه برنمیگردم. تا ابد همونجا با همون کلمات و لبخند ها میمونم...تا ابد با تَوهم های شیرین‌م سعی میکنم اون کلمات رو تصور کنم که دوباره از دهن اون بیرون میان و دوباره نفس مخملی‌ش پشت گوشم ارومم میکنه.
اما نگفتم. فقط گفتم:این هم تجربه ای میشه...
سرم رو توی کتاب شاهین مالت فرو کردم و سعی کردم افکار پیچ در پیچم رو بیرون بریزم و روی معماهای حل نشده تمرکز کنم.
تقریبا موفق شدم. من نفر اول کلاس مدیتیشن و یوگا بودم.
همه چیز نسبتا خوب بود تا اینکه بوی آشنای کیک توت فرنگی و وانیل به مشامم رسید.
به لطف اون و خاطرات دردناک و قشنگش تمام زحماتم بر باد فنا رفت. همه ی خاطراتی که با کیک توت فرنگی و اون داشتم طوری از جلوی چشمم رد شد که سرم گیج رفت.
پیر مرد با لبخند کیک رو روی میز گذاشت و گفت:بیا دخترجون! یادمه ازینا خیلی دوست داشتی!
لب هایم را به هم فشار دادم تا گریه نکنم.
اشک توی چشمهام حلقه زد و تصویر پیر مرد محو شد. 
پیر مرد با نگرانی گفت:خوبی؟ چیشد؟
سعی کردم حرف بزنم:هیچی...فکر...فکر کنم باید برم.
قبل از اینکه هق هق م به اسمون برسه کیفم رو قاپیدم و از قنادی والر بیرون رفتم.
هوا نم داشت...صاعقه نعره کشید و به یک باره انگار که اسمون سوراخ شده باشه بارون شدیدی شروع به باریدن کرد.
نفس عمیقی کشیدم؛ خیالم راحت شد که چتر نداشتم.
بارون صورتم رو خیس کرد...
و من به اشکهام اجازه دادم روی صورتم غلط بزنن و گرماشون رو با دونه های سرد بارون شریک بشن...
ولی....اون روز شاهین مالت رو فراموش کردم...
کتابی که از من خوش شانس تر بود‌.

 

***

پ.ن:قنادی والر رو یادتونه؟ اینجا همونجا بود.

پ.ن۲:انتشار در اینده هام خراب شده...

پ.ن۳:من این متن هامو خیلی دوست دارم...همشون میرن توی بخش دستهآیش(=

ادامه مطلب